این پرسش در گذشته یک سوال بحث انگیز و جنجالی بوده است ولی امروزه همه ی صاحب نظران در این زمینه معتقدند که باید نوزاد را به پشت خوابانید، مگر این که دلیل پزشکی مانع از انجام این کار شود.
این تغییر حالت خواب نوزادان از شکم به پشت آمار «سندرم مرگ های ناگهانی شیر خواران» را تا حدود 50 درصد کاهش داده است. همچنین تحقیقات و بررسی های انجام شده نشان می دهد که به پشت خوابانیدن کودکان – در شرایط عادی – هیچ اثر زیان آوری بر سلامتی آنان ندارد.
همین تحقیقات گویای این است که خواباندن نوزادان به پهلو نیز به اندازه به پشت خواباندن قابل اطمینان نیست. بنابراین از همان ابتدای تولد نوزاد خود را عادت دهید که همواره به پشت بخوابد.
خوابیدن نوزاد در تختخواب والدین
در صورتی که در منزل به قدر کافی اتاق در اختیار دارید، بسیار مناسب است که از ماه های قبل از تولد کودکتان آن جا را برایش آماده سازید تا او بتواند بعد از شش ماهگی در اتاق خود بخوابد. مشروط بر این که پدر و مادر در نزدیکی اطاق حضور داشته باشند و یا به وسیله آن آیفون (اینترکام) از گریه کردن او با خبر شوند. در غیر این صورت کودک به خوابیدن در اتاق والدین و حتی در رختخواب آنها به طور کامل عادت می کند و از خوابیدن در جای دیگر امتناع ورزیده یا می ترسد. هر چه کودک بزرگ تر شود جدا کردن محل خواب او از محل خواب پدر و مادر مشکل تر و سخت تر می شود و با توجه به عوارض جانبی خاصی که این امر در پی خواهد داشت یک نگرانی بر نگرانی های والدین و محدودیت های ناشی از تولد فرزندشان افزوده می شود.
با توجه به این که در تعالیم دینی اسلام اقدام به برقراری روابط زناشویی توسط والدین در حضور کودک یا حتی در اتاقی که نوزادی خوابیده و ممکن است صدای تنفس آنها را در حین عمل بشنود. به شدت تقبیح شده است و این مسئله را یکی از عوامل مخرب در سرشت و سرنوشت کودک قلمداد کرده اند. در صورتی که والدین به هر دلیل – نظیر فضای کافی برای اختصاص اتاق مجزا به کودک – مجبور به خواباندن او در اتاق خود یا در کنار بستر خود می باشند. در مورد این مورد خاص – برقراری روابط زناشویی – دقت عمل لازم و توجه کافی را مبذول دارند تا به این وسیله شخصیت و روان کودک خود را از وارد آمدن ضربات جبران ناپذیر مصون و محفوظ نگه داشته باشند.
