از آنجا که کودکان می‌دانند در خارج خانه از تنبیه رفتار نادرست خبری نیست و معمولا ما ترجیح می‌دهیم در جمع ،کودکمان را تنبیه نکنیم، این جنجال را به پا می‌کنند اما در این مورد هم راه‌حل‌هایی وجود دارد. ما بزرگ‌ترها باید واقع‌بین باشیم. مثلا نمی‌توان از کودکی سه ساله انتظار داشت یک ساعت تمام، صبورانه در صف یک رستوران یا فروشگاه منتظر بماند، بی‌آنکه به طریقی سرگرم باشد.
از آنجا که کودکان می‌دانند در خارج خانه از تنبیه رفتار نادرست خبری نیست و معمولا ما ترجیح می‌دهیم در جمع، کودکمان را تنبیه نکنیم، این جنجال را به پا می‌کنند اما در این مورد هم راه‌حل‌هایی وجود دارد. ما بزرگ‌ترها باید واقع‌بین باشیم. مثلا نمی‌توان از کودکی سه ساله انتظار داشت یک ساعت تمام، صبورانه در صف یک رستوران یا فروشگاه منتظر بماند، بی‌آنکه به طریقی سرگرم باشد.
مثلا یکی از راه‌های آرام کردن کودک شلوغتان این است که یک اسباب‌بازی دلخواهش را همراه ببرید تا سرگرم شود. قبل از رفتن نیز او را از برنامه آگاه کنید و توقعات خود را واضح برایش بگویید:«اگر با من بیایی، کارم یک ساعت طول می‌کشه که اگر آروم باشی و مدام چیزهای مختلف نخواهی، بعدش می‌ریم پارک.»
ضمنا وقتی می‌بینید چند دقیقه است که آرام ایستاده و با لبخند یا فشردن دستش و چشمک او را تحسین کنید. شما باید به عنوان گام نخست از خود بپرسید آیا واقعا در منزل کودکتان را تحت کنترل دارید یا خیر؟ اگر بررسی کنید، غالبا حتی در منزل نمی‌توانید قوانین را خوب و پیگیر اجرا کنید که صد البته اگر از این دسته والدین هستید در خارج از منزل مشکلتان بیشتر می‌شود. اما باید قاطع بود و پیامدی را مناسب رفتار کودک، چه مثبت و چه منفی در نظر گرفت که اجرای آن واقعا در مکان عمومی ممکن باشد. مثلا در رستوران هر چه می‌گویید چنگالت را پرت نکن، او توجه نمی‌کند، باید اخطار دهید، «اگر یک دفعه دیگر این کار را بکنی باید بروی داخل ماشین بنشینی.»
