پراکلامپسی می‌تواند مانع رسیدن خون کافی به جفت شود و موجب شود که نوزاد کوچکتر از حد طبیعی به دنیا بیاید.
همچنین موجب نارس شدن نوزاد و ایجاد مشکلات مربوط به آن می‌شود مانند ناتوانی در یادگیری، مشکلات مغزی، تشنج، مشکلات شنوایی و بینایی و...
هرچه پراکلامپسی زودتر شروع شده‌باشد و شدیدتر باشد، خطر نارس شدن نوزاد و عوارض آن بیشتر است. اگر نوزادی که کمتر از 37 هفته سن دارد، به دنیا بیاید، به دلیل تکامل ناقص ریه‌ها با مشکلات تنفسی رو برو می‌شود.
همچنین پراکلامپسی، موجب کاهش جریان خون جفت شده، نوزاد مواد غذایی کمتری دریافت می‌کند و بنابراین رشد جنین، کمتر از حد طبیعی خواهد بود. مرگ مادر در اثر پراکلامپسی، اتفاق نادری است، اما خطر مرگ جنین در چنین شرایطی، 5 برابر یک بارداری طبیعی است. اکلامپسی این احتمال را به بیش از این مقدار نیز، افزایش می‌دهد.
اکلامپسی و پراکلامپسی چگونه درمان می‌شوند؟
تنها درمان قطعی اکلامپسی و پراکلامپسی، زایمان است.
در موارد خفیف پراکلامپسی، که فشار خون بالا همراه با مقادیر کم پروتئین در ادرار باشد، امکان اداره‌ی بیماری، با محدود کردن فعالیت و تحت نظارت در بیمارستان یا منزل وجود دارد. اگر جنین نارس باشد، شرایط طوری اداره می‌شود که تا حد امکان، نوزاد بتواند سالمتر به دنیا بیاید. ممکن است پزشک، استراحت مطلق تجویز کند یا دستور بستری شدن در بیمارستان را صادر کند. این عمل به منظور طولانی‌کردن دوران بارداری و افزایش شانس زنده ماندن جنین انجام می‌گیرد.
اگر پایان بارداری نزدیک باشد ممکن است القاء زایمان صورت گیرد.
در مورد پراکلامپسی شدید که برای مادر خطرناک بوده و همراه با مشکلات بینایی، ریوی، درد شکمی، مشکلات برای جنین و علائم دیگر می‌باشد، ممکن است درمان اورژانسی نیاز باشد که شامل ختم بارداری، بدون توجه به سن جنین است.
ممکن است در مواردی که نیاز باشد، از داروها برای تسریع روند تکاملی ریه‌های جنین استفاده شود.
درمانهای دیگر شامل تجویز داروهایی برای پیشگیری از تشنج و اکلامپسی می‌باشد.داروهایی نیز برای کاهش دادن فشار خون افزایش یافته، به کار می‌روند. کنترل دریافت مایعات نیز صورت می‌گیرد.
چگونه می‌توان پراکلامپسی را تشخیص داد؟
پزشک با معاینه، اندازه‌گیری فشار خون و اندازه‌گیری میزان پروتئین ادرار می‌تواند پراکلامپسی را تشخیص دهد.
چگونه می‌توان از عوارض پراکلامپسی پیشگیری کرد؟
معاینه و اندازه گیری فشار خون و آزمایش ساده ادراری می‌تواند موجب تشخیص پراکلامپسی شود. در این صورت می‌توان از پیش آمدن شرایطی مانند اکلامپسی و تشنج، آسیب مغزی و نارسایی کلیه در مادر، تولد نوزاد نارس و آسیبهای کشنده به جنین پیشگیری کرد.
پراکلامپسی بدون هیچ هشداری روی می‌دهد. محققان می‌گویند که فاکتور رشد جفت، در ادرار زنانی که مبتلا به پراکلامپسی می‌شوند کاهش یافته است. اگر این موضوع در تحقیقات آینده اثبات شود، ممکن است در آینده بتوان با یک تست ساده‌ی ادراری، زودتر از گذشته، افرادی را که به احتمال زیاد دچار پراکلامپسی می‌شوند، تشخیص داد.
