در گذشته بیماران مبتلا به Autism یا در خودفرورفتگی یا نوعی عدم توجه به جهان بیرونی و پیرامونی را به عنوان نوعی ناهنجاری و اختلال اعصاب که مدام وخیم تر می شود می گفتند اما امروزه معلوم شده است که علل و عوامل به وجود آورنده این ناهنجاری هنوز کاملاً و به درستی مشخص نیست. با این حال جنبه توارث و ژنتیک بودن آن، فرضی قریب به یقین است. این ناهنجاری باعث گونه ای رشد سریع و تند و ناموزون مغزی در کودکان می شود و در سنین اولیه نوزادی یا کودکی خود را نشان می دهد. اغلب این بچه ها را باید در زمره عقب ماندگان ذهنی و اختلالات مغزی به حساب آورد و در مؤسساتی ویژه به مراقبت از آن ها پرداخت که این مراقبت تا آخر عمر آن ها ادامه خواهد یافت. با این هم باید توجه کرد که Autism شکل های گوناگونی داشته و به یک شکل رخ نمی دهد.
به عنوان مثال اندروباکالائو پسر سیزده ساله اهل شیکاگو را می توان نام برد که ظاهراً بسیار تیزهوش است، به خوبی پیانو می نوازد، از علاقه مندان به موسیقیدان برجسته انگلیسی فرانک لویدرایت است، در انواع بازی های «پازل تصاویر» مهارت عجیبی دارد، شماره تلفن ها را همچون کامپیوتر به خاطر می سپارد و حتی قادر است یک دستگاه رادیو را به آسانی آب خوردن کاملاً از هم باز کرده و دوباره سوار کند، اما کودکی است که نمی داند در پیرامون اش دقیقاً چه می گذرد، در هنگام دویدن به در و دیوار و پنجره می خورد، حرف زدن را به سختی و دشواری انجام می دهد، به حدی که از گفتن یک جمله معمولی نیز گاهی عاجزاست. خب این چگونه کودکی است؟ بله او به بیماری Autism مبتلا است. او در عین هوشیاری و تیزهوشی حیرت آورش، از توانایی های اولیه برخوردار نیست.
امروزه می دانیم که تعریف هوش باگذشته متفاوت است. انواع «هوش» و انواع «هوشیاری» شناسایی و بررسی شده اند و چه بسا ترکیب ناهمگونی از این انواع هوش در یک فرد، به خلق ترکیبی غیرمعمول و ظاهراً عجیب منجر شود، چنانکه این روزها دنیا پر شده است از انواع آدم های تیزهوشی که حتی یک صحبت ساده یا انجام یک احوالپرسی و سلام علیک کوتاه و مختصر برایشان دشوارتر و غیرقابل تحمل تر از حل عملیات پیچیده ریاضی و هندسی است. یا آدم هایی که با هوشمندی سرشار خویش قادرند کوچکترین و مبهم ترین علائم بیماری را در عکسی از ریه بیمارشان تشخیص دهند اما تفاوت میان یک لبخند و پوزخند را قادر نیستند دریابند. این نوع آدم ها را آتیستیک Autistic می نامند، اما درجات آن می تواند خفیف یا همچون اندرو سیزده ساله شدیدتر باشد.
منبع : روزنامه ایران
