خروج جنین از رحم قبل از هفته ی بیستم حاملگی را «سقط» می گویند. بیشترین و آشکارترین علامت سقط جنین مشاهده ی خونریزی از دهانه ی رحم می باشد. سقط ها انواع گوناگونی دارد که عبارتند از :
1- تهدید به سقط جنین : در این حالت فقط لکه بینی در مادر مشاهده می شود و عمده ترین راه درمان و پیشگیری از وقوع سقط قطعی جنین استراحت مطلق و خودداری از مقاربت می باشد. در مواردی حاد ممکن است پزشک معالج دارو درمانی را نیز توصیه نماید.
2- سقط اجتناب ناپذیر : سه علامت مهم سقط اجتناب ناپذیر عبارتند از خونریزی شدید از دهانه ی رحم، دردهای قولنجی شدید در ناحیه ی پایینی شکم، آبریزش از دهانه ی رحم. در صورت بروز این نشانه ها خروج اجزای حاملگی اعم از جفت، جنین و ... اجتناب ناپذیر می باشد.
3- سقط ناقص : وقتی است که قسمتی از اجزای حاملگی از رحم دفع شده و بقیه در رحم باقی مانده است. در این گونه موارد خونریزی همچنان ادامه می یابد و اغلب منجر به خروج کامل اجزای و پایان حاملگی می شود.
4- سقط عفونی یا عمدی : بیشترین آمار مرگ و میر مادران مربوط به سقط جنین ها تعمدی می باشد. در این گونه موارد زنان به دلیل وقوع حاملگی ناخواسته به صورت غیر قانونی و در شرایط غیر بهداشتی مبادرت به سقط جنین و پایان دادن به حاملگی می نمایند. این دسته از سقط جنین بسیار خطرناک بوده و اکثراً منجر به عفونت موضعی یا عمومی و سرانجام ایجاد حالت شوک و نهایتاً مرگ در مادر می شود. علامت عفونت در موارد سقط غیر بهداشتی عبارتند از :
* تب و لرز
* تعریق شدید
* تورم در ناحیه ی شکم.
* افت شدید فشار خون.
* خروج ترشحات بدبو و چرکی از دهانه ی رحم.
* ایجاد حساسیت و تحریک پذیری در ناحیه ی شکم.
در صورت بروز هر یک از این علایم باید بیمار فوراً به پزشک یا مراکز درمانی مراجعه کند؛ چرا که تاخیر در درمان می تواند منجر به مرگ مادر شود.
