در اواخر دهه 80، پژوهشها و آزمایشهاى متعدد نشان دادند، دعا سبب بروز تحولات چشمگیرى در شرایط جسمى و روحى انسان مىشود.
مستندترین بررسىها در سال 1988 بهوسیله دکتر "راندولف بیرد" متخصص قلب و عروق انجام شد. در بخش مراقبتهاى ویژه بیمارستان عمومى سانفرانسیسکو 393 بیمار قلبى بسترى بودند. عدهاى براى تعدادى از این بیماران دعا مىکردند و برای گروه دیگر دعایى نمىشد. هیچکس نمىدانست که این بیماران در کدام گروه قرار دارند. تنها اسم کوچک مریضها به انضمام شرح مختصرى از مریضىشان در اختیار دعاکنندگان نهاده شد. از آنها خواستند تا هنگام مرخص شدن بیماران از بیمارستان، هر روز برایشان دعا کنند. ولى در مورد این که چگونه به این عمل بپردازند و چه بگویند، توصیهاى نشده بود.
هنگامى که بعد از گذشت ده ماه این پژوهش کامل شد، بیمارانى که برایشان دعا شده بود، از چندین حیث سود بردند: آنها پنج بار کمتر از گروهى که دعایى در موردشان نشده بود، نیاز به آنتىبیوتیک پیدا کردند. 5/2 دفعه کمتر دچار افت نبض شدند، و ایست قلبى، کمتر به سراغشان آمد.
دکتر "ویلیام نومن" که اعتقادى به این مسائل نداشت با دیدن این نتایج اعتراف مىکند که پزشکان باید در نسخههایشان بنویسند: "روزى سه مرتبه دعا کن"
دانشمندان و پزشکان پیوسته با موارد جدیدى برخورد مىکنند که گویى یکى از آنها همین قدرت دعا باشد. مطالعات انجام شده نشان مىدهد که دعا تأثیر بسزایى در بهبود پرفشارى خون، جراحتها، سردردها و نگرانىها دارد.
پیامدهاى دعا نه تنها در مواقعى که افراد براى تقاضاى مشخص دست به دعا برداشتهاند سودمند است، بلکه زمانى هم که چیز خاصى طلب نکردهاند، نتیجه داشته است. مشاهدات حاکى از آن است که دعاى ساده "آنچه اراده توست، شدنى است." از لحاظ کَمّى خیلى اثربخشتر از طلب مشخصى بود که در ذهن جاى داشت.
در بسیارى از موارد ظاهراً یک حالت دینباورى، احساس سرشار از دیندارى و حس همدردى، فریادرسى، نیکوکارى و دلسوزى، زمینه را براى بهبود یافتن انسان فراهم مىسازد.
دکتر "هربرت بنسون" استاد دانشکده هاروارد یکى از اولین پژوهندگانی بود که درباره فواید دعا مطالعاتى انجام داد. بر اساسپژوهشهاى وى، دعا باید آزادانه انجام شود. بیشتر مردم خود را ناچار مىبینند که دعایشان را هدفمندانه بر زبان جارى سازند. ولى پژوهشها نشان مىدهد درخواستى که آزادانه صورت گیرد، نیز مىتواند چارهساز باشد. در عبارات دعایى همانند: "خداوند بزرگتر است " و "هرچه آفریدگار بخواهد" و "آنچه تو اراده کردهاى، همان است"؛ "بگذار چنین باشد"؛ "بهترین مقدرات را تعیین کن". دعاگزاران خود را به طلب معینى محدود نمىکنند یا پیامى چندان پیچیده نمىفرستند.
بسیارى از افراد در دعاهاى خود حالت تسلیم دارند و از پیامدهایش بهرهمند مىشوند. دعا یادآور سرشت بىپایان ماست، بخشى از وجود ما شمرده مىشود که محدود به زمان و مکان معینى نیست و اعتراف جهان است به این که بشر تنها نیست و سرپرست دارد. 120 از اینرو توصیه مىکنیم در تمام زندگى به ویژه در دوران معنوى و مقدس باردارى با دعا و نیایش رابطهتان را با هستى و خالق آن تقویت کنید. دست خود را در دست خالق عالم قرار دهید و بدانید خداوند بزرگتر است؛ بزرگتر، داناتر، تواناتر و مهربانتر از هرکس؛ و از او بخواهید خیر دنیا و آخرت را به شما عنایت نماید.
هر چیزى را که انسان تصور کند اتفاق خواهد افتاد. رؤیاهاى ما هرچه باشد به حقیقت خواهند پیوست. چشم انتظار هر چیز که باشید، عالم آفرینش آن را دیر یا زود به شما مىدهد پس بهتر است زندگى شادى را براى خود، فرزند و همسرتان تصور کنید و فرزند خود را به همان صورت که مىخواهید سالم و شاداب در نظر آورید. همیشه منتظر خیر و خوبىهاى فراوان از جانب خداوند براى خود و خانوادهتان باشید و خودتان را براى دریافت خوبىها آماده کنید.از خدا بخواهید همه خوبىها را به شما بدهد و یقین داشته باشید همه آنها را به شما خواهد داد.
