ضعف عضلانی (Muscular Dystrophy) واژه ای عمومی است که به انواع بیماری های ژنتیکی که باعث می شود عضلات اسکلتی، رفته رفته ضعیف تر شوند، اطلاق می شود. بیش از 30 نوع ضعف عضلانی وجود دارند که مهم ترین آنها عباتند از: ضعف عضلانی Duchenne، Facioscapulohumeral و Myotonic.
مراقبت های سخت حمایتی را انجام دهید تا از فعالیت عضلانی شدید جلوگیری و امید به زندگی در بیمار بالاتر رود. این مراقبت ها عباتند از: تمرینات اصلاحی، درمان فیزیکی، مثل کشش منفعل و یا آب درمانی، تنفس درمانی و گفتار درمانی. بعضی از بیماران را نیز باید با کادرمانی های خاص، تحت مراقبت قرار داد.
بدشکلی های اسکلتی ناشی از ضعف عضلانی را اصلاح کنید. لوازم ارتوپدی، مثل ابزار نیرو بخش (bracing)، می توانند برای شرایطی خاص همچون کج شدگی تیره پشت از پهلو، مناسب باشند و البته بیمارانی که بدشکلی در پا دارند، باید کفش های طبی بپوشند. شرایط وخیم این بیماری ها را باید با عمل های ارتوپدی اصلاحی، درمان کرد.
تشنج را با داروهای ضد تشنج کنترل کنید. دردهای عضلانی را با کورتیکواستروئیدها (corticosteroids) کاهش دهید و عمر سلول های عضلانی دارای ضعف را با داروهای سرکوب کننده ایمنی (immunosuppressants) افزایش دهید. آنتی بیوتیک ها نیز جلوی عفونت های تنفسی را خواهند گرفت.
تهویه کمکی، همچون فشار راه هوایی مثبت غیر تهاجمی را انجام دهید و یا تهویه دائم را از طریق تراکتوستومی برای ضعف تنفسی. این راه های درمانی نیازمند نظارت اولیه و اقدام های بین درمانی هستند.
بازدارنده های ACE و یا سدکننده های بتا (برای دفع هرمون های استرس زا) در شرایط کاردیومیوپاتی (اختلال عضلات قلب) پیشرفته به کار می آیند و برای موارد حاد تر باید از دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب (Pacemaker) استفاده کرد. درمان های دیگری مثل غذاخوردن از طریق مجرای معده و درمان مخصوص مربوط به چشم پزشکی، وجود دارند.
