بین احساسات کودکان با رفتار آن ها رابطه مستقیمی برقرار است. وقتی احساس خوبی دارند خوب رفتار می کنند و شما می توانید با پذیرفتن احساسات فرزندتان به او کمک کنید تا احساس خوبی داشته باشد.
والدین همیشه در پذیرفتن احساسات فرزندان شان خوب عمل نمی کنند. شما جملات والدینی را شنیده اید که چنین چیزهایی می گویند: «فکر نکنم تو از اون موضوع عصبانی باشی، تو فقط از دیشب خسته ای» و «ژاکتت را بپوش، فکر می کنی گرم شده ای، هوای اینجا سرد است». نادیده گرفتن احساسات فرزندتان مانعی واقعی برای ارتباط تاثیر گذار است، زیرا اگر کودک احساس کند نادیده، مسخره یا طرد شده، سردرگم و عصبانی می شود.به راحتی به فرزندتان اجازه دهید تا احساسات پذیرفته شده خودشان را داشته باشد نه احساساتی که شما با توجه به موقعیت به او تحمیل می کنید. پذیرش، خطوط ارتباطی را تقویت می کند، زیرا فرزندتان احساس حمایت می کند. بسیاری از والدین تمایل ذاتی دارند تا عواطف، احساسات و تجربیات فرزندان خود را انکار کنند، بدون توجه به اینکه فرزندشان در چه سنی قرار دارد. به اینکه چگونه به فرزندان خود پاسخ می دهید توجه کنید.
شاید چیزهایی از این قبیل بگویید:
نه، منظور تو واقعا این نیست.
تو فقط خسته ای.
چطور خسته ای؟ تو که همین الان بیدار شدی!
یعنی چی که بهت خوش نگذشت.
این درست نیست.
حتما کار اشتباهی انجام داده ای که معلم عصبانی شده.
بیشتر مردم وقتی ناراحت، دلخور، خشمگین یا عصبانی هستند فقط دوست دارند کسی به حرف شان گوش دهد، کسی که هیچ نصیحت، ترحم یا نظریه ای ارائه ندهد. فرزند شما نیز دقیقا همین گونه است. شاید وقتی شما بزرگ می شده اید احساسات تان را نادیده گرفته اند و اکنون الگوی همانندی را برای فرزندان خود تکرار می کنید. نادیده گرفتن احساسات دیگران یک عادت است و درست مانند هر عادت دیگری می شود آن را تغییر داد.
