پلاکت ها سلول های خونی هستند (همراه با سلول های قرمز و سفید) که در ایجاد لخته شدن خون نقش مهمی دارند. جنینی که به اندازۀ کافی پلاکت ندارد در طول بارداری و زایمان در معرض خطر خونریزی در پوست یا هر جای دیگر قرار خواهد داشت.
پایین بودن پلاکت ها در جنین
مهمترین و نگران کننده ترین مسئله خونریزی است که در جمجمه رخ می دهد. شایع ترین علت پایین بودن پلاکت ها در جنین انتقال آنتی بادی هایی از مادر به جنین است که پلاکت ها را تخریب می کنند.
زنانی که چنین آنتی بادی هایی را تولید می کنند با عنوان Autoimmune Thrombcato penia شناخته شده اند. به دلایل نا شناخته این زنان آنتی بادی تولید می کنند که پلاکت های خون جنین جنین را از بین می برد و در نتیجه برخی از این جنین ها در پوست یا سایر قسمت های بدن دچار خونریزی می شوند.
زنان دیگری هم هستند که آنتی بادی در بدنشان ساخته می شود که بافت های بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. معالجه این مادران در طول بارداری شامل داروهای کورتیزون به شکل خوراکی است.
تشخیص بیماری
معالجۀ جنین وقتی که مادر دچار چنین عارضه ای است، آسان نخواهد بود. می توان قبل از تولد، با نمونه ای از خون که از طریق سوزن از رگ های خونی ناف گرفته می شود، جنینی را که دچار این مشکل است تشخیص داد.
در طول بارداری پس از آن که غشاء پاره شد نمونه ای از خون برای شمارش تعداد پلاکت ها از ستون فقرات نوزاد گرفته می شود. اگر تعداد پلاکت جنین کم بود، مطمئن ترین راه برای زایمان انتخاب خواهد شد. (احتمالاً سزارین بهترین راه است اما باید مورد بررسی قرار بگیرد)
همچنین در صورت لزوم روشی برای معالجه در نظر گرفته می شود. پس از زایمان، نوزاد به معالجات بیشتری نیازمند است. این معالجات ممکن است شامل انتقال پلاکت ها و تعویض خون برای جداسازی آنتی بادی ها از خون جنین باشد.
