ورزش‌های هوازی به این دلیل انجام می‌شوند که فرد قصد کنترل یا کاهش وزن داشته باشد.
در ورزش‌های هوازی باید یادمان باشد که فعالیت باید به گونه‌ای انجام شود که زمان فعالیت به بیشتر از نیم ساعت برسد. چون زمانی که ما فعالیت بدنی هوازی را شروع می‌کنیم، در ده دقیقه اول عمدتا کربوهیدرات (قند) می‌سوزانیم.
وقتی که فعالیت بدنی به بالای نیم ساعت برسد، به تدریج، سوخت از کربوهیدرات به سوخت چربی‌ها منتقل می‌شود و بعد از نیم ساعت فعالیت بدنی، 50 درصد انرژی سوخت از کربوهیدرات‌ها و 50 درصد از چربی‌ها می‌باشد و زمانی که این مدت به حدود 50 دقیقه می‌رسد، مقدار سوخت چربی به 90 درصد می‌رسد.
فایده‌ای که فعالیت هوازی دارد، این است که چون از سوخت کربوهیدرات به سوخت چربی‌ها منتقل می‌شود، بعد از توقف فعالیت بدنی، معمولا سوخت و متابولیسم چربی‌ها ادامه پیدا می‌کند و فایده دیگر آن این است که احساس افت قندخون و گرسنگی نمی‌کند.
بر خلاف فعالیت‌های سنگین، که با سوخت سریع کربوهیدرات‌ها و فرصتی که به سمت بی‌هوازی می‌رویم، چربی‌ها فرصت کمتری برای سوخت پیدا می‌کنند، بنابراین بعد از فعالیت‌های سنگین، معمولا به شدت، افت قند خون پیدا می‌کنیم و معمولا گرسنه می‌شویم.
در فعالیت‌های هوازی، معمولا قند خون پایین نمی‌آید، چون سوخت چربی بیشری اتفاق می‌افتد.
اگر فعالیت‌های هوازی دو ساعت بعد از صرف وعده اصلی باشد (و از سه ساعت هم دیرتر نباشد)، معمولا می‌تواند نتایج و کارایی خیلی خوبی داشته باشد.
مثلا وقتی قصد تعدیل وزن داشته باشیم، طبیعتا برای اینکه به سوخت چربی‌های ذخیره فرصت بدهیم، معمولا باید دریافت چربی غذایی را محدود کنیم.
به این شکل که اگر محدودیت را به حداقل حدود 20 درصد انرژی دریافتی و یا پایین‌تر برسانیم خیلی به چربی‌های ذخیره که آماده سوخت می‌شوند، کمک می‌کند.
اگر درصد چربی رژیم بالا باشد، این فرصت به چربی‌های ذخیره داده نمی‌شود که سوخته شوند.
