برنامه ی روزانه ی قبلی کودکتان را همچنان منظم و در عین حال، انعطاف پذیر ادامه دهید. کودکان در این سن به ندرت خستگی و گرسنگی را احساس می کنند؛ زیرا حس کنجکاوی و جست و جو گری آمیخته با انرژی فراوان چنین فرصتی را به آنان نمی دهد. بنابراین اگر در برابر خوابیدن به موقع و به مقدار کافی مقاومت می کند و هنوز روش های درست غذا خوردن را نیاموخته است، نگران نشوید. فقط کافی است که او به برنامه ی روزانه ی خود عادت کند. یک برنامه ی منظم، به تدریج و به آهستگی تبدیل به یک عادت دایمی مناسب خواهد شد و آن وقت است که ادامه ی کار برای شما و فرزندتان آسان خواهد بود.
نکته : در این مقطع سنی کودک، شما وقتی باید نگران متفکر شوید که او را خسته، آرام و بی حال ببینید.
* هر روز صبح، قبل از صبحانه صورت او را بشویید.
* موهایش را شانه بزنید و مرتب کنید.
* صبحانه را بدهید و ...
این برنامه را هر روز به طور منظم انجام دهید تا برای کودکتان به صورت عادت ثانویه در آید.
نکته :
اگر شما درباره ی انجام منظم و به موقع برنامه ی روزانه ی کودکتان کوتاهی کنید، باید در برابر خطا کاری ها و بی نظمی های او خود را سرزنش کنید. فراموش نکنید که او مصمم است که در هر کاری از شما تقلید کند.
سعی کنید همواره به طور مستقیم با غیر مستقیم با کودکتان همراه باشید و نیازهای حقیقی و منطقی او را بر آورده سازید.
اگرچه همراهی کردن قاعده مند با کودک سخت، وقت گیر و پیچیده می باشد اما به هر حال آسان تر از اصلاح یک عادت زشت کودک که در اثر غفلت والدین به وجود آمده است خواهد بود.
بنابراین طی یکسال اول زندگی کودکتان یک برنامه ی منظم و عقلایی را انتخاب کرده و به طور مرتب ادامه دهید تا برای کودکتان به صورت عادت در آمده و نوعی همکاری صحیح را بین شما و کودکتان ایجاد کند. بدیهی است که برنامه ی انتخابی شما به تناسب رشد جسمی، روانی و ذهنی کودک دستخوش تغییر و تحولاتی حساب شده خواهد شد.
نکته :
دقت داشته باشید که سخت گیری بیش از حد و انعطاف ناپذیری در ارتباط با کودکان نه تنها مفید و سازنده نمی باشد، بلکه آنان را در جهت مقاومت در برابر شما و برنامه هایتان تحریک خواهد کرد. بنابراین ضمن تأکید بر حفظ برنامه ریزی مناسب و انجام منظم آن تا جایی که به شما مربوط می شود توصیه می کنم که یک آزادی نسبی در این مورد برای کودکتان قایل شوید.
بیشتر توصیه ی ما برای حفظ برنامه ریزی دقیق توسط خود شماست نه کودکتان.
باز هم یاد آوری می کنیم که آن چه شما انجام می دهید الگوی بسیار مهمی در ضمیر ناخودآگاه کودکتان می باشد.
بعد از پایان سن یک سالگی، علیرغم علاقه ی شدید کودک به مستقل شدن، به حضور شما در کنار خود نیز بسیار نیازمند می باشد.
نشانه ی بارز این احساس در کودک این است که او حین بازی کردن چندین بار نزد شما می آید تا مطمئن شود زمانی که مشغول بازی بوده است، شما او را ترک نکرده اید و از خانه بیرون نرفته اید !
حتی ممکن است زمانی که شما را جست و جو می کند و نمی باید گریه را سر دهد و بسیار مضطرب شود.
شاید شما تصور کنید که این کار او بسیار کودکانه و مغایر با استقلال طلبی اوست اما واقعیت درست بر خلاف این است، او در واقع با این کار از امنیت خود و حمایت شما کسب اطمینان می کند. این یک اقدام کاملاً منطقی و عاقلانه محسوب می شود.
این سخن به آن معنا نیست که شما از این پس نمی توانید برای دقایقی از جلوی چشم او دور شوید یا برای چند ساعت، مراقبت از او را به شخص قابل اعتماد دیگری واگذاری کنید. بلکه فقط کافی است شما این اطمینان را به طرف مختلف در او به وجود آورید که همواره حامی او هستید و هر گاه تنهایش بگذارید دوباره پیش او باز خواهید گشت.
