اگر کودک در این سنین وزن طبیعی ندارد و رشد نکرده است، والدین و پزشک باید به مطالب زیر توجه نمایند :
1- باورهای غلط در مورد تغذیة مادر شیرده : بعضی از اقوام و دوستان، مادر شیرده را به علت باورهای غلط خود، از خوردن بعضی از غذاها منع می کنند. به طور مثال به مادر توصیه می کنند فلان غذا سرد و فلان غذا گرم است و نباید بخورد. این توصیه ها غلط است و پایه و اساس علمی ندار. هیچ نوعی غذا برای مادر شیرده بد نیست و هر غذایی را که مادر شیرده دوست دارد می تواند بخورد. مادر شیرده هیچ گونه رژیمی نباید داشته باشد، تا شیر کافی در پستان او ترشح گردد و کودک بخورد و وزن او اضافه شود.
2- فواصل طولانی بین شیر داد : اگر فواصل بین شیر دادن زیادی باشد، چون کودک شیر کافی نمی خورد، وزن او اضافه نمی شود. شیر دادن مکرر از پستان موجب افزایش شیر مادر می گردد. گرچه شیر دادن مکرر در تمام دوران شیردهی موثر است، ولی در خلال چند ماه اول بعد از تولد موثر تر می باشد. به طور مثال اگر کودک مدت زیادی بخوابد مادر باید او را بیدار کند و به او شیر دهد، زیرا اگر شیر خوار مخصوصاً در خلال 23 ماه اول در طول شب کاملاً بخوابد شیر کمتر ترشح می گردد و کودک کمتر شیر می خورد و وزن او اضافه نخواهد شد.
3- دادن مایعات شیرین مخصوصاً آب قند یا آب گلوکز : مایعات شیرین مخصوصاً در هفته های اول تولد و بویژه اگر نوزاد زردی داشته باشد، نباید داده شود. دادن آب گلوکز بنابر باورهای بعضی از افراد و حتی بعضی از پزشکان سبب می شود که کودک با آب گلوکز یا آب قند سیر شود و کمتر به پستان مادر مک بزند و شیر کمتر ترشح گردد و در نتیجه وزن او اضافه نشود. اگر کودک دچار زردی باشد، دادن مایعات شیرین یا آب گلوکز ضرورت ندارد، زیرا زردی (بیلروبین) او از نوع غیر مستقیم می باشد که از ادرار دفع نمی شود و دادن آب گلوکز کمکی نمی کند. در این موارد دادن شیر مادر که ملین است، موجب دفاع مکونیوم و کاهش زردی می گردد. دادن آب موقعی ضروری دارد که درجة حرارت محیط کودک زیادی باشد و کودک دچار کاهش آب بدن گردد.
4- وضعیت نادرست شیر دادن : در بعضی از مواقع مخصوصاً در هفته های اول تولد اگر پستان مادر قبلاً برای تغذیة کودک آماده نشده باشد، کودک به نوک پستان مادر مک می زند. مک زدن به نوک پستان موجب می شود که اولاً نوک پستان زخم گردد، دوم این که با مک زدن مقداری هوا همراه شیر وارد معدة کودک می شود و کودک دچار نفخ معده و روده می گردد، سوم این که شیر کافی به داخل دهان کودک ریخته نمی شود و کودک دچار گرسنگی می گردد و بالاخره چون کودک به پستان مادر خوب مک نمی زند واکنش سرازیر شدن شیر انجام نمی گیرد. بنابراین اگر کودک وزن نگرفته است، باید وضعیت شیر دادن مورد توجه قرار گیرد و نوک پستان و قسمتی از آرئول داخل دهان کودک قرار گیرد تا مشکلات ذکر شده در بالا اصلاح و کودک شیر کافی بخورد و وزن اضافه کند.
5- دردهای قولنجی شکم : کودک در این سنین ممکن است دچار دردهای قولنجی شکمی گردد و به دنبال شیر خوردن مخصوصاً عصرها و شب ها دچار دردهای شدید شکمی گردد. چنین کودکانی کمتر شیر می خورند و در نتیجه کمتر از حد طبیعی رشد می کنند و وزن آنها اضافه نمی گردد. همچنین کودک به علت دردها و تحریکات شکمی به پستان مادر کمتر مک می زند و شیر مادر هم کمتر ترشح می گردد. در حقیقت رفلکس سرازیر شدن شیر، کمتر انجام می گی رد. به این مادران باید اطمینان داد که کودک مشکلی ندارد. اگر کودک به علت دردهای شکمی، پستان مادر را کاملاً تخلیه نمی کند، به مادران توصیه می شود پس از شیر دادن به کودک، مادر باید پستانهای خود را بدو شد و با قاشق با کودک بدهد تا کودک سیر شود و وزن او اضافه گردد
- کافی نبودن شیر مادر : اگر کودک وزن اضافه نکرده است، در بعضی موارد شیر مادر کافی نیست به طوری که کودک پس از یکی دو دقیقه مک زدن به پستانهای مادر آن را رها می کند و گریه می کند یا کودک تا زمانی که به پستان های مادر است آرام، ولی موقعی که او را از پستان جدا می کنند و روی تختش قرار می دهند گریه می کند. این رفتارهای کودک نشانة کمبود شیر مادر است و چون شیر کافی در اختیار کودک نیست، کم می خورد و وزن اضافه نمی کند.
