محققان با استفاده از شیوه‌های بی‌خطر، مزه‌های شیرین، ترش و تلخ را امتحان کردند. این تحقیق در ساعات اولیهٔ بعد از تولد نوزاد و قبل از اینکه مزهٔ شیر خشک یا شیر مادرش را تجربه کرده باشد، انجام گرفت. حالت چهرهٔ این نوزادان درست مانند بزرگسالان بود.
وقتی مقدار خیلی کمی از یک محلول شیرین را روی زبان آن‌ها گذاشتند، چهره‌شان به حالت تبسم درآمد و لب بالایی را لیس و با صدای شادی میک می‌زدند.
هنگام چشیدن طعم ترش، لب‌ها و چشم‌هایشان را جمع می‌کردند.
واکنش آن‌ها نسبت به طعم‌های تلخ خیلی سریع و شدید بود. نوزادان به محض چشیدن طعم تلخ دچار حالت تهوع شده و آن را پس می‌زدند (نوزادان به طور طبیعی برای بقای خود مجهز به این واکنش‌های فوق العاده هستند).
نوزاد با استقبال از طعم شیرین شیر مادر رشد می‌کند و بر عکس با پس زدن طعم‌های تلخ به بقای خود کمک می‌کند، زیرا هیچ طعم تلخی در این سن بر رشد او تأثیر گذار نیست و در واقع می‌تواند برایش مسموم کننده باشد. واکنش نوزاد نسبت به طعم ترش، به شدت طعم تلخ نبود اما جمع کردن لب‌ها نشان می‌دهد که نمی‌خواهد چنین طعمی را بچشد.
محققان از این حالات چهره نتیجه گرفتند که نوزادان در هنگام تولد می‌توانند طعم شیرین، ترش و تلخ را از هم تمیز دهند.
