کودکان تا شش یا هفت سالگی، منطق برایشان مفهومی ندارد چون عقل از حدود هفت سالگی ظاهر میشود. بنابراین کودک تا سن هفت سالگی با حس و احساس و تخیل خود زندگی میکند. به همین دلیل معیار درستی و غلطی کاری برای او احساس اوست.
میخواد در پارک بماند وقتی جواب نه میشنود حس میکند والدین او بی انصاف هستند او را دوست ندارند و به او اهمیت نمیدهند پس شروع به بدرفتاری میکند چون تنها راهیست که برای احساساتش بلد است. اما چگونه میتوانیم برای این موجودات بی منطق سراسر احساس مرز بگذاریم؟
اولین قدم این است کودک بداند احساسات والدینش وابسته به رفتار و احساسات او نیست.
وقتی اخم میکنید، داد میزنید، تنبیه میکنید، تهدید میکنید، به کودک احساس شرم و خجالت میدهید، به او یاد میدهید وقتی کاری مطابق خواسته تو نشد داد بزن اخم کن تنبیه کن، به علاوه به کودک این پیام را میدهید که من که قرار است پناه تو باشم و تو به من اعتماد کنی و تکیه کنی از کنترل رفتار و احساس خودم عاجزم و رفتار من کاملا در اختیار رفتار توست، و کودک که مرتبا در حال محک زدن قدرت والدین و تاثیر قدرت خود بر آنهاست در می یابد حد و مرزی وجود ندارد و والدین قدرتی ندارند.
قدم دوم این است که به جای رفتارمان از گفتارمان کمک بگیریم. احساس کودک را تایید کنیم و حد و مرز رفتارش را مشخص کنیم در حالیکه رفتارمان کاملا در اختیارمان است.
همقد کودک شوید به چشمانش نگاه کنید و بگویید: "میدونم دلت میخواست بیشتر تو پارک بمونی اما تو دوستات رو کتک زدی و قرار ما این بود وقتی کتک میزنی به خونه برگردیم". "میدونم ناراحتی به بچه شیر میدم و نمیتونم باهات بازی کنم. اما میتونی به اتاقت بری و بازی کنی یا اینجا کنار من بمونی و آروم باشی تا کارم تموم شد بیام کنارت". کودکان از گفتار ما بیشتر میاموزند تا رفتار همراه با خشونت ما. یادتان باشد همیشه با کودک شفاف و کوتاه صحبت کنید. احساسش را تایید کنید. به او دو انتخاب بدهید و به او بگویید انجام چه کاری بد است.
با او وارد بحث نشوید.در تمام این مراحل باید خودتان کاملا کنترل بر رفتارتان داشته باشید. زمانی که ما بر رفتارمان نداریم چگونه انتظار داشته باشیم کودک ما که گیج و گم در دنیای بزرگسالان است به احساسات و رفتار خود کنترل داشته باشد؟
