افزایش سن ازدواج مانند ازدواج در سنین پایین، بهداشت باروری را به خطر می‌اندازد. در ۱۶ سالگی قابلیت باروری زنان ۱۵ درصد است، در ۲۰ سالگی به ۲۰ درصد (حداکثر) می‌رسد و پس از آن به کندی کاهش می‌یابد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) باروری در سنین ۱۹ تا ۳۵ را مجاز می‌داند و تاکید دارد با ورود به ۳۰ سالگی احتمال مرگ و میر مادر و نوزاد روبه فزونی می‌گذارد.
احتمال بروز انواع آسیب‌های جنینی و بیماری‌های ژنتیکی بویژه سندرم دان (منگولیسم) با نزدیک شدن مادر به ۴۰ سالگی شدت می‌گیرد و علاوه بر آن معلولیت‌های دامنه‌دار برای مادر و فرزند را در پی دارد.
بر این اساس افزایش سن ازدواج که بالطبع با احتمال باروری در سنین غیرمجاز یا پرخطر همراه می‌شود، بهداشت و سلامت عمومی جامعه را تهدید می‌کند. معضلی که شاید در آستانه افزایش سن ازدواج در جامعه و هنگامی که تب آن داغ است، اصلا به چشم نیاید؛ اما با گذشت چند سال بتدریج به آسیب‌زایی در حوزه‌های مختلف اجتماعی بویژه سلامت، بهداشت، درمان و اقتصاد می‌پردازد.
موضوع دیگر افزایش میزان بیماری‌های مقاربتی با بالا رفتن سن ازدواج است که آمارها رابطهای معنادار میان آنها تعریف می‌کند. گسترش بی‌بندوباری، برقراری رابطه‌های نامشروع و رفتارهای پرخطر جنسی با وجود فقر بهداشت جنسی که در جامعه به دلایل فرهنگی و آموزشی وجود دارد، ناگزیر آمار بیماری‌های مقاربتی را بالا می‌برد. از آنجا که این بیماری‌ها در تمامی دنیا فراگیر هستند و روش‌های ساده و کم‌هزینه‌ای برای جلوگیری از بروز چنین آسیب‌هایی وجود دارند، خوشبختانه سیاستگذاران بخش بهداشت و سلامت نیز با درک شرایط به اقدامات پیشگیرانه پرداخته‌اند. اما چنان که اشاره شد، ضعف آموزش‌ها هنوز قربانی می‌گیرد و نبود بسترهای فرهنگی مناسب برای بهبود وضعیت بهداشت جنسی، جامعه را همواره در معرض خطر قرار می‌دهد. جایگزینی روش جنسی برای انتقال بیماری ایدز با شیوه ابتلا از طریق سرنگ‌های آلوده و اعتیاد و تبدیل تدریجی آن به روش اصلی انتقال این بیماری مهلک، زنگ خطری است که برای مسوولان بهداشت جامعه نواخته می‌شود و بی‌اعتنایی آنان را بر نمی‌تابد. در پایان اشاره می‌شود که روابط پر خطر جنسی، فروپاشی اخلاقی، بی‌بندوباری، افزایش سن ازدواج، سست شدن نهاد خانواده، جرم و جنایت، انحرافات جنسی و روانی، عصبیت اجتماعی و... مانند حلقه‌های یک زنجیر در کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند و با یکدیگر رابطهای علی و معلولی برقرار می‌کنند که در نهایت خطری بنیادین برای جامعه انسانی است؛ خطری که دور افتادن از فطرت و طبیعت انسان و الگوهای الهی و دینی زندگی مبنی بر ارضای نیازهای جنسی و عاطفی از طریق صحیح با هدایت هدفمند امیال درونی آن را اجتناب‌ناپذیر جلوه می‌دهد
