تقویت قوه بینایی در ماه چهارم تولد

دنبال کردن یک شیء با چشم، ردیابی نامیده می‌شود. از آنجا که نوزاد هنوز نمی‌تواند به طور مستقل حرکت کند، بیشتر تجربهٔ او درباره اشیائی است که به سمت او حرکت می‌کنند یا از او دور می‌شوند. او برای شناسایی اشیاء باید بتواند با چشم آن‌ها را دنبال کند.

مطالعات نشان می‌دهند که نوزادان در ردیابی نسبتاً ناکام می‌مانند. نوزادان زیر دو ماه، اگر شیئی به آرامی حرکت کند، برای مدت زمان کوتاهی با چشمانشان آن را دنبال می‌کنند، اما در حدود ۶ تا ۱۰ هفتگی در این کار مهارت یافته و نسبتاً به سرعت آن‌ها را ردیابی می‌کند.

جالب اینکه نوزادان همانطور که حرکت شیء را دنبال می‌کنند، یاد می‌گیرند که شکل، اندازه و رنگ شیء حتی با تغییر فاصله و زاویهٔ دید ثابت می‌ماند.

محققان برای آگاهی از واکنش نوزادان نسبت به اشیائی که به طور ناگهانی ظاهر می‌شوند، رفتار چشمک زدن نوزادان ۳ تا ۴ ماهه را در سه حالت زیر بررسی کردند، در حالتی که:

شیئی با سرعت به سمت آن‌ها حرکت می‌کرد، که بعداً به ظاهر منفجر می‌شد؛ شیئی با سرعت به سمت نوزاد حرکت می‌کرد، اما هنگام نزدیک شدن به او سرعتش کم می‌شد؛ شیئی که با نزدیک شدن به صورت نوزاد، روشنی آن تغییر می‌کرد.

وقتی شیء ناگهان ظاهر شده و منفجر می‌شد، نوزادان با سرعت چشمک زده و سرشان را کنار می‌کشیدند. محققان نتیجه گرفتند که این تنها حالت از این سه حالت بود که نوزادان برای محافظت از چشمانشان علتی یافتند.