کودکتان در این سن متوجه می‌شود که می‌تواند از شما دور شود، اما باز هم احساس امنیت کند. در ضمن شما نیز با این مسأله درگیر هستید که چقدر میتوانید با خیال راحت به او اجازه بدهید که دور از شما به کاوش بپردازد. در حالی که کودکتان مرزهای نزدیکی برای خودش مشخص می‌کند، ذهن شما مشغول این است که چگونه مراقب او باشید.
به یاد می آورید که زمانی فکر می‌کردید آیا می‌شود روزی او را تنها بگذارید؟ روزی که او را با پرستار یا در مهد کودک ترک می‌کردید (آغاز اوج اضطراب جدایی!)، شاید تصورش را هم نمی‌کردید که یک روز خیلی راحت از شما دور شود.
اکنون هنگامی که به زمین بازی می‌روید، به احتمال زیاد کودکتان مشتاق است که به تنهایی به کاوش محیط پیرامون خود بپردازد. مطمئناً در حالی که روی نیمکتی نزدیک او نشسته اید، هر از گاهی به شما نگاه می‌کند یا ممکن است به سراغتان بیاید تا لحظه‌ای او را در آغوش بگیرید. اما دوباره دوست دارد که برگردد و برود.
به نظر ما این کاوش ایمن در فاصله‌ای کنترل شده از شما مفید است. اما اگر این سؤال برایتان پیش آمده که او چقدر ممکن است از شما دور شود (با توجه به اینکه می‌داند شما هنوز در جای اولیهٔ خود قرار دارید)، شما دارید مانند یک دانشمند فکر می‌کنید!
