اغلب کودکان 2 ساله وقتی به خواب می روند تا صبح می خوابند اما بسیاری از کودکان سه ساله زندگی شبانه فعال دارند. این کودکان ابتدا به راحتی به خواب می روند و بعد پس از آنکه تمام افراد خانواده به خواب میروند ، کودک قهرمان بیدار می شود و در دل شب سرگرم فعالیت می گردد.
این فعالیت ها اغلب اسباب نگرانی پدر و مادر را فراهم می سازد.
برای آنها عجیب است که کودکی در نیمه شب از رختخوابش بیرون بیاید و به اکناف اتاق سر بکشد . و با این حال این اتفاقی است که بعضی از بچه ها به انجام آن شائق هستند.
بعضی از آنها به راحتی از تختخوابشان بلند می شوند ، به توالت می روند یا حتی به طبقات پایین سرکشی می کنند ، از یخچال غذا برمی دارند ، چراغ اتاق نشیمن را روشن می کنند ، مجله ای ورق می زنند و بعید نیست که صبح زود بعد کودک را ببینید که روی کاناپه اتاق نشیمن به خواب رفته است.
گاه اتفاق می افتد که کودک ساختمان منزل را ترک می کند و درون حیات به قدم زنی مشغول می شود. بعضی از آنها یکی ، دو ساعتی در اتاق خوابشان بازی می کنند و صدایشان بلند نمیشود.
این فعالیت اگر درب های خروجی ساختمان کاملا بسته و ایمن باشد و یا کودک به اشیاء خطرناک یا قیمتی دسترسی نداشته باشد و اگر کودک نوعا طوری باشد که به خودش آسیبی نرساند ، مشکلی تولید نمی کند.
بسیاری از بچه ها مستقیما به اتاق پدر و مادرشان می روند در حالی که گروهی دیگر به تنها جایی که نمی روند اتاق پدر و مادر است.
ترجیح می دهند مطابق میل و سلیقه خود رفتار کنند. به احتمال زیاد احساسی از ماجراجویی در این اشخاص وجود دارد.
تنها معدودی از آنها میتوانند این روحیه ی ماجراجویی را در محدوده ی مشخصی بگذارند اما اغلب این بچه های ماجراجو را باید کنترل کرد.
قراردادن یک زنگ کم صدا روی درب اتاق کودک وسیله مطمئنی است که پدر و مادر را از قصد فرزند خود به خروج از اتاق آگاه می کند.
به این کودک باید اجازه داد که در صورت تمایل به سراغ یخچال یا دستشویی یا سایر نقاط مورد علاقه خود برود. ممکن است دلش بخواهد لحظاتی به یکی از کتاب هایش نگاه کند. معمولا وقتی نیازهای کودک بر طرف می شود آرام می گیرد و به خواب می رود.
ما موافق بدخلقی با کودک و احیانا با دست بر کپل او زدن نیستیم زیرا این بیدار شدن و این نیاز به فعالیت برای بسیاری از کودکان یک رفتار طبیعی است. راه رفتن در شب اغلب در 4 سالگی از بین میرود.
